Pan Andrzej Bujok od lewej                     Pan Wojciech Jacyk od prawej

Podsumowanie

     Izaak Cylkow (ur. 11 stycznia 1841 w Bieżuniu, zm. 1 grudnia 1908 w Warszawie) – polski rabin i kaznodzieja, tłumacz Biblii Hebrajskiej z języka hebrajskiego na polski. Był synem talmudysty Mojżesza Arona Cylkowa z Bieżunia. Wzrastał w środowisku asymilatorskim i reformatorskim Warszawskiej Szkoły Rabinów, którą ukończył w 1859. Następnie przez rok studiował medycynę, lecz przerwał studia i wybrał się dzięki stypendium stowarzyszenia Lomdej-Tora do Berlina na pogłębione studia filozoficzne i teologiczne. Obronił doktorat z filozofii i z filologii semickiej na Uniwersytecie Marcina Lutra w Halle i Wittenberdze.

     Czesław Miłosz (ur. 30 czerwca 1911 w Szetejniach[1], zm. 14 sierpnia 2004 w Krakowie) – polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz, dyplomata; w latach 1951–1989 na emigracji, do 1960 we Francji, następnie w Stanach Zjednoczonych; w Polsce do 1980 obłożony cenzurą, w 1993 powrócił do kraju; laureat Międzynarodowej Nagrody Neustadt w dziedzinie literatury (1978) i Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1980); profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley i Uniwersytetu Harvarda; członek Polskiej Akademii Umiejętności, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, kawaler Orderu Orła Białego, wyróżniony tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata; pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce; brat Andrzeja Miłosza.

     Panowie Andrzeju Beniaminie Bujok i Dawidzie Gawlas z Irlandii! Uprzejmie proszę okazać się teraz swoim dorobkiem intelektualnym i naukowym pod względem zdobytego przez Panów wykształcenia i nagród, oraz ustosunkować się pisemnie, co chętnie zamieszczę w najszybszym możlliwie czasie na swojej stronie internetowej, dlaczego Czesław Miłosz i dr Izaak Cylkow błędnie tłumaczą Ps 45:7 do postaci "Tron twój: Bóg" (jak Pan), oraz "Namaścił Cię Bóg, twój Bóg".

Jakie uczelnie wyższe, jeśli zdaliście Panowie matury, ukończyliście?

Skomentowali:

Robert Cyganik

Drodzy czytelnicy, podzieleni w opiniach na temat zamieszczania tego typu komentarzy w Internecie. Pragnę krótko, treściwie i tylko raz, ustosunkować się do jakichkolwiek komentarzy tego typu na temat mój, czy moich artykułów.

Za wszystkie słowa odpowiadają ich autorzy. To nie są małe dzieci. Niech każdy, kto się uważa za dorosłego człowieka, nauczy się w końcu brać na klatę i to, co czyni, i to, co mówi. W jakim celu w Biblii tyle razy, aż do znudzenia, Bóg, prorocy, Jezus, apostołowie, wciąż narzekali, wciąż "wyciągali" problemy w Zborach, w domach, wśród ludzi etc? Czy Słowo Boże samo się "plugawi" i czy nie mogłoby zawierać w sobie wyłącznie dużo przyjemniejszych treści? Ja nie mogę zgodnie z moim wewnętrznym głosem i sumieniem, być cieniem dla ludzi, którzy nie postępują ani godnie, ani honorowo, bo im robię krzywdę. Być może nigdy nie doznaliby podobnego szoku, który nakłoniłby ich w końcu do zastanowienia się nad samym sobą prawda? Czy chcecie widzieć tu komentarze obiektywne? Krytykę jednego, pochwałę, uznanie za pracę i wkład jako drugie? To zależy tylko od Was.

Wasze słowa, Wasze zdania, świadczą o Waszym wnętrzu. O Was samych.

Mt 5:11-12

11. Błogosławieni jesteście, gdy /ludzie/ wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was.

12. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami.

(BT)

A ja Was błogosławię. Wojciech Jacyk

     Nie mniej uwagi, należy poświęcić także dla pozostałych Ojców Kościoła, żyjących przed Orygenesem, i po nim, którzy również odwołują się w tym fragmencie, do znajomości wariantów "monogenes Theos" - "jednorodzony Bóg/boski"; "monogenes hyjos" - "jednorodzony Syn", "monogenes hyjos Theu" - "jednorodzony Syn Boży/boski" w okresie I/II wiek, w grece i łacinie. Zachęcam do badania i analizowania aparatu krytycznego nie tylko dot. Jana 1:18, ale przecież w każdym kolejnym miejscu, zarówno w ST, jak i w NT.

Zainteresowanych, odsyłam do zagadnień z Patrologii i Patrystyki.

Nawiasem mówiąc Panie Andrzeju Bujok, tylko dzięki zachowaniu oryginalnego brzmienia tego tekstu w greckim dialekcie koine, oraz łacińskiej Wulgacie, wzmianka o wieczornej porze dopina okres 72 godzin, począwszy od środy, by zgodnie ze Znakiem Jonasza, po trzech dniach i trzech nocach, nastąpiło zmartwychwstanie Pańskie Jezusa Chrystusa. Tekst w polskojęzycznej Biblii będzie pod tym względem mylący.

Na marginesie, czy Pan wie Panie Andrzeju Bujok, że w Nowej Wulgacie, Ewangelię Mateusza 28:1 sprowadzono do brzmienia: „Sero autem post sabbatum” „Późno zaś, gdy zmierzał ku końcowi, Szabbat”. Co niewątpliwie podczas analizy tych tekstów, wskazuje na zmartwychwstanie Jezusa w sobotę, a nie w niedzielę. Stąd właśnie sobotni wieczór musi gramatycznie „migrować” swym brzmieniem do niedzielnego świtu/poranka, by bronić świętości niedzieli w innych Kościołach.

Sęk w tym, że dla Pana, Panie Bujok, mówienie m.in. o niepoprawności tłumaczeń pomiędzy różnymi językami jest fikcją i bzdurą. Co nie zmienia faktu, że być może nie jest właściwie dane Panu od Boga, rozumieć je aż tak dokładnie i precyzyjnie. W końcu zawsze może Pan wybrać, czy broni Pan Słowa Bożego, czy Słowa Ludzkiego.

Wielu ludzi mylnie uważa, iż termin grecki "epifoskuse" jest wyrazem pochodzenia astronomicznego, w znaczeniu "świt/brzask" albo "poranek". Nie jest to prawdą, bowiem termin ten, nie wywodzi się z tej dyscypliny naukowej. Jego znaczenie jest typowo ogólnikowe: "rozjaśnianie - początek", co ujawnia choćby skan poniżej, w którym widać, iż kolejny raz, terminem tym, posłużono się w Ewangelii Łukasza 23:54, aby mówić o wieczorze: "I dzień był przygotowania, i Szabbaton się rozjaśniał (zaczynał). No trudno, by ciało Jezusa musiało być złożone do grobu, przed porankiem, świtem (tzw. ''epefosken'') prawda?

Rozjaśnianie następuje z 14-go na 15-go Nissan (ze środy na czwartek). Od 15-go Nissan, zaczyna się Tydzień Przaśników (Bóg Jahwe mówi: To są moje święta, które będzie przestrzegać). Pomiędzy Paschą a Pięćdziesiątnicą, upływa siedem Szabbat Szabbatonów świątecznych, zatem zwrot ''uian ton Szabbaton'' (pierwszemu z tygodni; dosł. jednego z Szabbatonów) jest oznaczeniem pierwszego tygodnia świątecznego, tak jak ma to podobnie miejsce w Kościele Katolickim, np. pierwsza, druga niedziela zwykła, Wielkiego Postu etc.

W tym przypadku ''uian ton Szabbaton'', jest okresem od 14/15 do 21/22 Nissan, a nie tak zwanym ''pierwszym dniem tygodnia'' – rzekomą niedzielą (dies solis).

Jaśniejące światło, jest symbolem Mesjasza. Siedem tygodni, to siedem tysiącleci. Ostatnim, siódmym tysiącleciem, jest wejście do odpocznienia. Pięćdziesiątnica, może mieć związek z odpocznieniem, Rokiem Jubileuszowym, następującym po siódmym Roku Szmity. Rok Jubileuszowy wypada co pięćdziesiąt lat. Jest rokiem odkupienia i darowaniu długów. Czas nadejścia Mesjasza Jeszua, może być zatem bardzo bliski, bowiem rok 2015, jest rokiem Szmity.

Niedziela jest ósmym dniem (pierwszym po Szabbacie – siódmym dniu tygodnia). Jeśli siódme tysiąclecie, jest okresem Millenium-Szabbatonem, to po okresie Millenium (w ósmym tysiącleciu-dies solis) następuje drugie zmartwychwstanie na sąd... Ósme tysiąclecie, jest zatem okresem osądzenia tych, którzy złamali IV Przykazanie Biblijnego Dekalogu.

Materiały zebrał i opracował:

Wojciech Jacyk, Namysłów.

Ostatnio wprowadzona korekta do artykułu: 10 styczeń 2016 roku.